که شمع از بال و پر افشانی پروانه می لرزد

چو افتد در میان عاقلان دیوانه می لرزد

که از قرب گرانجانان دل فرزانه می لرزد

همان مرغ قفس را دل به آب و دانه می لرزد

که بر خود کوه و کاه اینجا به یک دندانه می لرزد

زبیم آسیا در خوشه دایم دانه می لرزد

که از زلف گرهگیر تو دست شانه می لرزد

که جغد از گنج گوهر بیش بر ویرانه می لرزد

که از آواز پای آشنا این خانه می لرزد