که دل خوردن مرا از زندگانی سیر می سازد

غریبی در جوانی آدمی را پیر می سازد

که مکتوب مرا جانان نشان تیر می سازد

نسیم بی ادب را غنچه تصویر می سازد

بیابانی است سودا با پلنگ و شیر می سازد

نگیرد لب به دندان هر که با تقدیر می سازد

من دیوانه را همراهی زنجیر می سازد

رگ سودا سرم را خامه تصویر می سازد

که چون در روزگار ما شکر با شیر می سازد؟