تجلی کوه را مجنون صحرا گرد می سازد

کسی کز برگ عیش اینجا به داغ و درد می سازد

کجا یک جا قرار این مهره خوش گرد می سازد؟

زکار عشق کی دست و دل من سرد می سازد؟

که با هر کس گرفت الفت، زعالم فرد می سازد

که روی صبح را خورشید تابان زرد می سازد

بلای جان بود دزدی که با شبگرد می سازد

که این درد گرانجان مرد را نامرد می سازد