به ذوق آشتی از دوستان رنجیدنی دارد

اگر نتوان بر آن زلف سیه چون شانه پیچیدن

نشویی گر به شبنم گرد راه این غریبان را

خزان ناامیدی گرورق را برنگرداند

حجاب عشق اگر دست از عنان شوق بردارد

مشو ای خرمن گل از فریب بوالهوس ایمن

زنالیدن نگردد سرمه مانع دردمندان را

گشودم سرسری بر روی دنیا چشم، ازین غافل

زکیفیت نباشد جلوه گاه دوستان خالی

اگر در نوبهاران وانکردی چشم عبرت بین

ندارد جز پشیمانی ثمر آمیزش مردم

بهار عالم امکان تغافل بر نمی تابد

مشو غافل زپیچ و تاب خط بر چهره خوبان

وصال شسته رویان می کند بیدار دلها را

نمی ارزد به زخم خار و خس گلهای سیرابش