شکوه عشق را گردون گردان برنمی دارد

دل صد چاک را کردم نثار او، ندانستم

نهادم تا قدم در آستان چرخ، افتادم

مگر زین خاکدان بیرون روم بر مدعا گریم

مگر از طوق خود قمری زمستی غافل افتاده است؟

تمنای ترحم از نگاه خونیی دارم

از ان همچون صدف دندان طاقت بر جگر دارم

هلاک سیر چشمیهای داغ خویشتن گردم

شکست افتاد بر زلف از گرانیهای دل صائب