زدود تلخ پروا دیده مجمر نمی دارد

که آب بحر چون شیرین شود گوهر نمی دارد

غم فربه شدن صید مرا لاغر نمی دارد

جراحتهای پنهان بخیه دیگر نمی دارد

که چشم از پشت پای خود چو نرگس برنمی دارد

نیی کز چاه می آید برون شکر نمی دارد

که گر افتد زدستش هر دو عالم، برنمی دارد

که باغ خلد این ریحان جان پرور نمی دارد

وگرنه آتش یاقوت خاکستر نمی دارد

که چون آیینه گردد صیقلی جوهر نمی دارد