زمین تشنه را امید باران تازه می دارد

چو روی خود به سیلی ماه کنعان تازه می دارد؟

مرا موج سراب از آب حیوان تازه می دارد

مرا بویی از ان سیب زنخدان تازه می دارد

که ایمان مرا در کافرستان تازه می دارد

که پشت دست خود از زخم دندان تازه می دارد

که روی سایلان از شرم احسان تازه می دارد

مرا آن لب به شکر خند پنهان تازه می دارد

که زخم عالمی را آن نمکدان تازه می دارد

سفال خویش را ناچار ریحان تازه می دارد

دماغی را که آن خط چوریحان تازه می دارد