مو نمی گنجد میان گریه و مژگان ما

جز لب افسوس نبود لقمه ای بر خوان ما

در تنور خاک چون پنهان شود طوفان ما؟

تا نگردد لاله زار از داغ می دامان ما

سنگ گوهر می شود در پله میزان ما

گریه ها در پرده دارد چهره خندان ما

آن که سر داده است، آخر می دهد سامان ما

از پی آن آفتاب است اشک چون باران ما