زطوق خود به خدمت سرو را قمری کمر بندد

به حرف تلخ منقار مرا بر یکدیگر بندد

به روی میهمان غیب حد کیست در بندد؟

که سنگ خاره نتوانست چشم این شرر بندد

یکی گردد به دریا چون حباب از خود نظر بندد

مگس را عنکبوت از تار سستی بال و پر بندد

نمی دانیم کی نخل امید ما ثمر بندد

سبکسیری که جای توشه دامن بر کمر بندد

سمندر نامه ما را اگر بر بال و پر بندد