دل عاشق به جور از یار دیرین برنمی گردد

مکن پهلو تهی از ما که خورشید بلند اختر

چه پروا دارد آن مغرور از طوفان اشک ما؟

چه داند عاشق حیران عیار حسن جانان را؟

سپهر سنگدل آسوده است از دود آه ما

قضای آسمانی می کند اجرای حکم خود

رقیب از بزم وصل ا مرا بیهوده می راند

زفکر آن لب میگون نمی آیم برون صائب