فروغ شمع ما در زیر دامن بیش می گردد

دل بیدار را وحشت ز مأمن بیش می گردد

که از در بستن این غمخانه روشن بیش می گردد

چو بندد بر شکم سنگ این فلاخن بیش می گردد

نمایان زخم ما از چشم سوزن بیش می گردد

که سرگردانیم از پا فشردن بیش می گردد

که این غربال سرگردان زخرمن بیش می گردد

چو خون شد مشک، آهو را رمیدن بیش می گردد

خطر باشد چراغی را که روغن بیش می گردد

لب او را طراوت از مکیدن بیش می گردد

کدامین گل درین گلشن زچیدن بیش می گردد؟

که حرص گل به جمع زر زدامن بیش می گردد

که آب چشمه ها از پاک کردن بیش می گردد

چو شمع از سر زدن رگهای گردن بیش می گردد