اگر از پرده زلف سیه رویش عیان گردد

نگه دارد خدا از چشم بد، حیرانیی دارم

چه خواهد بود حال کشتی بی ناخدای ما

به نیکان هر که بنشیند، بدان را نیک پندارد

چرا آواره او فکر خان و مان کند صائب؟