که تیغ از آبداری تشنه خون بیشتر گردد

که یک ساغر توانی خورد از ان چون دور بر گردد

که کبک مست را رطل گران کوه و کمر گردد

جنون عاشق از سنگ ملامت بیشتر گردد

به هر گلشن که آن شمشاد بالا جلوه گر گردد

که در دنبال باشد چشم هر کس راهبر گردد

چو بینم شمع را پروانه ای بر گرد سر گردد

کند خاک سیه بر سر چو آتش بی شرر گردد

که فردا تیغ خورشید قیامت را سپر گردد

به امید چه نخل ما گرانبار از ثمر گردد؟

به قدر گرم رفتاری قدمها دیده ور گردد

که شیرین کام تلخ بحر از آب گهر گردد

که می بندد لب خود را صدف چون پر گهر گردد

در اقلیم رضا از گردن تسلیم برگردد

به چشم پاک بینان عیبها یکسر هنر گردد