زمین از سایه ام چون آسمان بر خویش می پیچد

خطایی چون زتیر آید کمان بر خویش می پیچد

تنک مایه است هر کس از زیان بر خویش می پیچد

چنین کز رشک آن سرو روان بر خویش می پیچد

که از نظاره آن نازک میان بر خویش می پیچد

کمند زلفش از غیرت همان بر خویش می پیچد

سخن در کام آن شیرین زبان بر خویش می پیچد

گلی هر کس که چیند باغبان بر خویش می پیچد

در آغوش گهر این ریسمان بر خویش می پیچد

چرا چندین زموج آب روان بر خویش می پیچد؟