تا نکرد از گریه چشم خویش را خاور سفید

عقل معذورست اگر شد در فروغ عشق محو

عاشق صادق نمی اندیشد از روز حساب

از خط مشکین یکی صد شد صفای عارضش

تیشه از خون روی سخت کوهکن را سرخ کرد

از بناگوش تو دارد صبح چندین آب و تاب

خون خود را مشک کردن کار هر بیدرد نیست

دفتر ایام از افکار رنگین ساده بود