روز روشن می کند چون لاله می دل را سیاه

بر نیامد از زبردستان کسی با آسمان

پیش ازین می ریختم در ریگ روغن را چو آب

از قناعت بیش شد منت پذیریهای من

از ملامت ترک نتوان کرد شغل عشق را

تا ازین ویرانه آن خورشید رو دامن کشید

در دل سخت تو را هم نیست، ورنه جذب من