کلبه تاریک ما از آه روشن می شود

عالمی از یک دل آگاه روشن می شود

هر قدر تاریک باشد راه روشن می شود

دست خود را گر کنی کوتاه، روشن می شود

عاقبت از ماه کنعان چاه روشن می شود

این ره تاریک از همراه روشن می شود

سینه ما از نسیم آه روشن می شود

خانه ای کز بستن درگاه روشن می شود

چون کف دست کلیم الله روشن می شود

کز تأمل آب زیرکاه روشن می شود

حال ما از ناله جانکاه روشن می شود

از چراغ رهگذر گه گاه روشن می شود

کور اگر آید به این درگاه روشن می شود

کلبه ما قانعان چون ماه روشن می شود