دل به تن یکرنگ چون گردید باطل می شود

از خودی تا ذره ای باقی است سالک در ره است

خرج خاک تیره می گردد دل دنیاپرست

از طواف کعبه کی ماند خداجو از طلب؟

سر به صحرا می دهد غمهای عالم را جنون

خار و حس می آید ازدریا سلامت بر کنار

نقد جانش خرج ره می گردد از بی توشگی

آنچنان کز کاوش آب چشمه می گردد زیاد

فیض حق در قطع امید از خلایق بسته است

می شود سیلاب چون پیوست با هم چشمه ها

هر چه را برداشت حق، بازش حق اندازد به خاک

دست نه بر روی هم صائب که هر جا عقده ای است