می کند گلگل نگه رخسار خندان ترا

آب نتواند به گرد دیده گشت از حیرتش

باغبان در بستن در سعی بی جا می کند

تشنگی در خواب ممکن نیست کم گردد ز آب

پای خود چون کوه پیچیده است در دامن ز شرم

با قیامت نسبت آن قد موزون چون کنم؟

گر چه ناز و نعمت حسن تو بیش است از شمار

طوطیان دیگر اینجا سبزه بیگانه اند

خون رحم چشم خونخوار تو می آمد به جوش

مانع از جولان نمی گردد شفق خورشید را

دارد از تمکین پا بر جای خود در پیچ و تاب

می نماید برق عالمسوز در ابر سیاه

همچو مژگان تیر یک ترکش بود افکار تو