سبزه زنگار در تیغ تو جوهر می شود

در دیار اهل غیرت قاصد و پیغام نیست

غیر بیرنگی که حسنش رنگ بست افتاده است

هر که دل بر رنگ و بوی باغ چون شبنم نبست

گرمی رفتار اگر این است مجنون مرا

صحبت روشن جبینان آفتاب رحمت است

گنج خرسندی نهان در زیر پای عزلت است

سعی در تسخیر دلها کن که چون این دست داد

طالع شهرت متاع کاروان دیگرست

گر به خاطر آورد فرهاد صد نقش غریب

پنجه تدبیر را بشکن که چون برگشت نقش

عود بی پروای ما تا آید از خامی برون

نقش پای خامه من سوخت صائب نامه را