هر که را غمخوار گردی غمگسارت می شود

گر نگاهی گرم سوی خاکساری کرده ای

چون خس و خاشاک اگر خود را سبک گردانده ای

از هوای نفس اگر خود را کنی گردآوری

کوتهی گر در کمند آه آتشبار نیست

دست افسوس است ازان دست نگارین قسمتت

همچو مجنون ازتهی پایان اگر گردیده ای

پاک اگر سازی چو شبنم چشم خود، دامان گل

گر به هم پیوسته سازی حلقه های داغ را

می شوی فرمانروا در هفت اقلیم جهان

لنگر تسلیم پیدا کن که هر موج خطر

گر تو چون طفلان زهر تلخی نسازی روترش

هر پر رنگین که چون طاوس سامان می دهی

گر نسازی چون سبک مغزان نفس نشمرده خرج

در شبستان لحد مشکل که خواب آید ترا

زود می گردی چوطاوس از سیه کاری خجل

از بلندی بارها دیدی زوال آفتاب

موی کافوری نزد بر آتش حرص تو آب

سرکشان را خاکها در کاسه سر کرد خاک

پوست چون ماهی شود گر فلس بر اندام تو

هر چه را دانی سبک صائب ز اسباب سفر