دیده سیر و دل بی مدعا داریم ما

آبروی بی نیازی چشمه حیوان ماست

گر به درد و داغ روزافزون خود قانع شویم

جنگ دارد دولت دنیا و امنیت به هم

خصم اگر بر دست و تیغ خویش دارد اعتماد

شکوه از غربت درین گلزار، کافر نعمتی است

می کند دست دعا بی برگی ما را علاج

چون الف هر چند ما را از دو عالم هیچ نیست

خم نگردد بی ثمر شاخی و از بی حاصلی

می برد خاکستر ما را به سیر لامکان

استقامت در مزاج سرو این گلزار نیست

از تن آسانی زمین گیر فراغت نیستیم

رحم کن ای آفتاب عشق بر ما ناقصان

زان خزان خوشتر بود ما را که ایام بهار

(پاکبازی دست بر نام و نشان افشاندن است

(نان ما را شرم در دریای خون انداخته است

(گر بود انصاف، از اعمال ناشایست ما(ست)

معنی بیگانه صائب سد راه ما شده است