سنگ با آتش چو نرمی کرد مینا می شود

صبح می سوزد نفس تا غنچه ای وا می شود

گل به دامنگیریش دست زلیخا می شود

صاف گردد سیل چون واصل به دریا می شود

می جهم گردی اگر از دور پیدا می شود

ذره این بوم و بر خورشید سیما می شود

می برم غیرت بر آن عاشق که تنها می شود

تا عرق از چهره اش گل کرد صهبا می شود

فکر چون بسیار در دل ماند سودا می شود