در سخن گفتن خطای جاهلان پیدا شود

چون صدف هرکس که دندان بر سر دندان نهد

اهل دل را صحبت بی نسبتان مهر لب است

سخت جانی سد راه اتحاد سالک است

دست و پای باغبان بوسیدن از دون همتی است

ناخن غیرت کن ناسور داغ لاله را

گر به خاطر بگذراند چشم خونبار مرا

مهر خاموشی چه سازد با دل پر شور من؟

از لب شیرین او هر جا که حرفی بگذرد

گوهری دارم که گر از جیب بیرون آورم

پرده پندار سد راه وحدت گشته است

نسبت خفاش با عیسی، چو عیسی با خداست

دست رد بر سینه دریا گذارد چون صدف