شب نه آه سرد را دل عرش پیما کرده بود

جان چه می دانست از دنیا چها خواهد کشید

لنگر تمکین کوه غم به فریادم رسید

از دل شیرین خیالی داشت در مد نظر

از نگاه عجز شد چون طوق زیب گردنم

از جوانمردی سراسر باده گلرنگ کرد

رشته جان با دل آزاده من می کند

از شکرخند صدف شد خام، ورنه پیش ازین

آتشین رویی که شمع مجلس ما بود دوش

عمرها شد در لباس لاله بیرون می دهد

جان چه خونها خورد تا از صفحه دل پاک کرد

دید تا آن سر و سیم اندام را، بر دل گذاشت

حسن بازیگوش او صائب نشان تیر کرد