نیست ممکن آدمیزاد از دو سر خندان بود

ایمن است از سوختن تا خار در بستان بود

تاج زر تا هست بر سر شمع را، گریان بود

در فتادن سایه شاه و گدا یکسان بود

اشتهای حرص دایم در ته دندان بود

چون کند ترک فضولی، خانه از مهمان بود

مطرب از طوفان سزد، دریا چو دست افشان بود

سرو در فصل خزان پیرایه بستان بود

پیچ و تاب نامه از غمازی عنوان بود

در زمستان مور در زیرزمین پنهان بود

آب گوهر را چه غم از تلخی عمان بود؟