از سعادت در دماغش بیضه پندار بود

عشق در هر دل که شمع بیقراری بر فروخت

خانه ما در پناه پستی دیوار ماند

گفتم از گردون گشاید کار من، شد بسته تر

تا دماغ ما به هوش آمد جهان افسرده گشت

سرو در قید رعونت ماند از آزادگی

پرده گوش اجابت شبنم از سیماب داشت

شب که بی روی تو در پیمانه می می ریختم

تا فکندم بار خلق از دوش، افتادم زپای

تا نیفتادم، ندیدم کعبه مقصود را

نیست حق تربیت صائب به من آیینه را