دم زخواهش چون مصفا شد دم عیسی بود

هیچ روزن بی فروغ آفتاب فیض نیست

در سواد شهر نتوان عشق را پوشیده داشت

چشم ما از خاک عزلت می پذیرد روشنی

هر که از خود شد تهی، پر شد زآب زندگی

مجلس آرایی به دستوری که باید کرده اند

مدعا از وصل، لب از بوسه شیرین کردن است

پرتو شمع تجلی را نپوشد لاله زار