با دهان تلخ، ناکامی که خرسندش کنند

هر که پیچد همچو مجنون گردن از زنجیر عشق

در حریم حسن هر شمعی که برخیزد زخاک

بی دل خرسند در فقر و غنا آرام نیست

زان به سالک زهر پیمایند از جام وجود

هست اگر آسایشی، چون سرو در دست تهی است

آب در روغن برآرد از دل آتش فغان

چون صدف هر کس که شد افتادگان را دستگیر

برنخیزد، عالم ایجاد را هر کس که دید

هر که چون صائب شود قانع به درد و داغ عشق