برق ما نگذاشت دود از خار و خس گردد بلند

تا ز دریا سر برون آورد فانی شد حباب

صبر چون دندان نومیدی گذارد بر جگر

اضطراب دل به اسباب گرفتاری فزود

از سر مستی صراحی گردنی افراخته است

می فتد چون میوه های پخته در یکدم به خاک

آنچنان لبریز افغانم که از هر زخم من

جذبه بلبل چو دست از آستین بیرون کند