سایه بر هر کس که آن سرو خرامان افکند

عشق بالا دست هر کس را که برگیرد زخاک

پرده ناموس نتواند حریف عشق شد

از گلوی خود بریدن وقت حاجت همت است

هر که را شرم کرم در زیر دامان پرورد

هر که اینجا جمع سازد خویش را، فردای حشر

رحم کن بر ناتوانان کز دهان شکوه مور

بر ضعیفان رحم کردن، رحم بر خود کردن است

من چسان صائب نگهداری کنم خود را، که خضر