تا خدنگ غمزه بال و پر فشانی می کند

از تپیدن نیست فارغ، دل درون سینه ام

ذوق عریانی مرا از خاک تا برداشته است

گر به ظاهر لیلی از احوال مجنون غافل است

ابر نیسان می کشد سر در گریبان صدف