غارت صبر از دلم آن آتشین رو می کند

چشم مجنون بس که از وحشی نگاهان پر شده است

آن که چون شبنم زگل بالین و بستر ساختی

چشم میگونی که من زان باده پیما دیده ام

چون صبوحی کرده در گلشن درآیی عندلیب

حرف پهلودار اگر از خط چنین سر می زند

صائب از بخت سیاه خود ندارم شکوه ای