شد چو گل از روی خندان، خرده زر رزق ما

باز کن چون پوست از سر خشک مغزی را که شد

خانه دربسته سنگ راه روزی خواره نیست

بر چمن پیرا ز آزادی نمی گردیم بار

بی کشش گر طفل از پستان تواند شیر خورد

طرفی از دریا نبست از پوچ گویی ها حباب

سبزه ما همچو جوهر موی آتش دیده است

بوسه ای از لعل سیرابش نصیب ما نشد

با خط شبرنگ ازان لب های میگون ساختیم

چشم بینا نیست، ورنه همچو گندم کرده است

نیست کم از تنگ شکر، چشم تنگ ما چو مور

آتش حرص از زبان بازی پریشان می کند

حاصل ما صائب از گفتار، پیچ و تاب بود