شوق را آتش عنان دوری منزل می کند

همت پستی که در دامان ما آویخته است

تن پرستی همچو خون مرده بند دست و پاست

آرزوی خام گردآلود دارد سینه را

از دلم هر پاره ای محوست در هنگامه ای

می کند نیکی و در آب روان می افکند

ناوک تقدیر نی در ناخنت نشکسته است

ناتوانی در طریق شوق سنگ راه نیست

شیره جان می کشد چرخ از وجود خاکیان

اضطراب دل بجان می آورد جسم مرا

ناتوانی بس که پیچیده است بر اعضای من

(خنده دل را به دست ناامیدی واگذار

صائب از خاطر بشو نقش امید و بیم را