نی مگر دست نوازش ز آستین بیرون کند

ریشه هیهات است محکم در دل هامون کند

نیست ممکن کاسه خود را گدا وارون کند

هر سبکدستی که خار از پای ما بیرون کند

پیچ و تاب تشنه را موج سراب افزون کند

هر که می خواهد به احسان خلق را ممنون کند

تا خط ظالم چها با آن لب میگون کند

آن که خاک بسته لب را طعمه از قارون کند

آب گوهر را کجا سیلاب دیگرگون کند؟

هر که صائب می تواند مصرعی موزون کند