آه ازان روزی که عاشق شکوه را سروا کند

گل درین گلزار می ریزد زاستغنا به خاک

می توان زیر فلک آهی به کام دل کشید

بر شکوه دل فلک در غنچه خسبی تنگ بود

فرد شب را گرچه از مشق گنه کردم سیاه

گوهر دل تا بود در قید تن ناسفته است

من گرفتم بحر سر تا پا شود ناخن زموج

کاروان شوق هیهات است از هم بگسلد

هر طرف موری کمند جذبه ای چین کرده است

دستگاه شکوه ما نیست این غمخانه را

زین جهان نگشود کار دل، مگر این عقده را

شد زخط سبز، لعل یار صاحب دستگاه

شوق عالم گرد در جایی نمی گیرد قرار

حسن عالم سوز را دود سپندی لازم است

شکوه دل را به آه سرد صائب می برم