از دل سنگین لیلی کعبه جان ساختند

زلف کافر کیش او گردی که از دامان فشاند

در سر آن زلف جان عالمی بر باد رفت

دست شستند از حیات خود به آب زندگی

هر کجا دیوانه ای را دید از جا می رود

می زند موج قیامت سینه های زخم دار

گریه زندانی افلاک از هم نگسلد

خضر را زخم نمایان گشت عمر جاودان

در لباس دشمنی کردند با ما دوستی

از هوسناکان حذر کن کاین گروه بی ادب

می توان دامان بوی گل گرفت از دست باد

غافلند از دستگاه مور قانع زیر خاک

وه چه صیادی که از سهم تو شیران جهان

بر لب دریا زشوخی خیمه چون تبخال زد

همچو مژگان سالها دست دعا برداشتم

اهل دل چون ناامید از دامن مطلب شدند