حیف کز آیینه رویان پاکدامانی نماند

سوخت چشم خیره خورشید هر شبنم که بود

تازه رویان گلستان غنچه پیشانی نشدند

سینه روشندلان در گرد کلفت شد نهان

کرد ازبس سرمه سایی نغمه زاغ و زغن

پاک شد از آه خون آلود لوح سینه ها

کوه درد ما بساط آفرینش را گرفت

صبح دارد فیض خود را از سحر خیزان دریغ

در بساط آسمان از چشم شور روزگار

سینه مجنون ما شد خارزار آرزو

دست ما و دامن شبها، که در روی زمین

مژده باد سحر با گل نمی دانم چه بود

جز حواس ما که هر ساعت به جایی می رود

بس که خشکی دیدم از بخت سیاه خویشتن