دلو خود خالی برون از چاه کنعان می کشد

پای حیرت گردباد آنجا به دامان می کشد

از فریب او مشو غافل که میدان می کشد

توتیا گردد به چشم هر که طوفان می کشد

ورنه مجنون ناز لیلی از غزالان می کشد

از چه قاتل دامن از خاک شهیدان می کشد؟

عشق چندی ماه کنعان را به زندان می کشد

این گدای خیره چوب از دست دربان می کشد

جذبه دیوانه سنگ از دست طفلان می کشد

پنجه خونین به روی بحر مرجان می کشد

خط زمژگان بر زمین خورشید تابان می کشد

آب خود از زهره شیر این نیستان می کشد

منت رطل گران از سنگ طفلان می کشد