عشق یکسان ناز درویش و توانگر می کشد

آفتاب روز محشر بیشتر می سوزدش

تا به کام دل کند جولان سپند شوخ ما

دوزخ روشندلان دربند هستی بودن است

می شود از ناتوانی دشمن عاجز قوی

آتشین رویی که من پروانه او گشته ام

سرمه خواهد کرد چشم خفتگان خاک را

می کشد آن روی نازک از نگاه گرم ما

بیمی از کشتن ندارد شعله بیباک ما

نیست هر ناشسته رویی قابل جولان اشک

پاک گوهر را زدرد و داغ عشق اندیشه نیست

کوری فرزند روشن می کند چشم گدا

می گدازد رشته را گوهر، ولیکن رشته هم

سر ز جیب صبح برمی آورد چون آفتاب