نقطه خال لبت خط بر سویدا می کشد

حسن را در عشق می جوید دل بینای ما

داغ سودا می زند چشمک به برگ لاله ام

چون حبابم چشم بر سر جوش صاف باده نیست

تا به فردای جزا زهر ندامت می خورد

ابر چشمم چون به میدان جگرداری رود

صائب از افسانه زلف دراز او مگو