هرگز از شاخ گلی آغوش من رنگین نشد

چشم مخموری به خون تلخ من رغبت نکرد

چون نپیچد بستر گل را بهم باد خزان؟

از پشیمانی به تیغ کوه خود را می زند

نقش در سیماب نتواند گرفتن خویش را

سبزه امید ما چون نوبر شبنم کند؟

غیرت فرهاد برد از بس که تردستی به کار

اختر اقبال عاشق را عروج دیگرست

غوطه در سرچشمه خورشید عالمتاب زد

دل زدیدن منع نتوانست کردن دیده را

کرد صائب بس که سنگ کم به کارم روزگار