جغد می گردد همایون در خراب آباد ما

از تزلزل بیش محکم می شود بنیاد ما

از کمند و دام مستغنی بود صیاد ما

گرم دارد چون سپند این بزم را فریاد ما

بیستون کان بدخشان گشت از فرهاد ما

هیچ کس را نیست پروای دل ناشاد ما

وحشت از ما دور گردان بیش دارد یاد ما

بگذر ای پیر مغان از وادی ارشاد ما

تا شود نرم این دل چون بیضه فولاد ما

جز پشیمانی ندارد حاصلی ایجاد ما

می کند گاهی به آهی صبحدم امداد ما

توبه کرد از سخت رویی سیلی استاد ما