از ورق گردانی آخر مصحفم سی پاره شد

کی غم روزی خورد مرغی که آتشخواره شد؟

تا لب خونخوار آن شیرین پسر میخواره شد

غم نمی گردد به گرد هر که بی غمخواره شد

هر که از اهل جهان شد چاره جو، بیچاره شد

هر که از سیمین بران قانع به یک نظاره شد

جمله ایام حیاتم صرف یک نظاره شد

پوست از زور جنون بر پیکر من پاره شد

گرچه عاجز در کف فرهاد سنگ خار شد

عاقبت سوهان من هموار ازین انگاره شد

شوخی این طفل بیش از بستن گهواره شد

از نگاه زیر چشمی کار من یکباره شد

زین فلاخن زود خواهد سنگ ما آواره شد

سینه صبح از شکوه مهر تابان پاره شد