تا به خط از زلف کار دل فتاد آسوده شد

چهره خندان او تا در گلستان جلوه کرد

صحبت زاهد مرا خاموش کرد از حرف عشق

می کند روشن سواد مردم از نقش قدم

بود خار پیرهن امید سرسبزی مرا

بی نظر بستن میسر نیست زین زندان نجات

می تراود شکوه خونینم از تیغ زبان

در گشاد کار من هر کس سری در جیب برد

شمع را در خواب خواهد دید باد صبحدم

خواب منزل رهنوردان را دلیل غفلت است

خجلت لب باز کردن پیش نیسان سهل نیست

اشک شادی زود می سازد مرا پاک از گناه

غیرت مردانه من بر نتابد کاهلی

چون مگس طی شد به دست و پا زدن اوقات من

می توان از جوش خون گل یکایک را شنید

شد مخطط آستان او ز خط سرنوشت

سر نپیچیدم ز تیغ موج تا همچون حباب

صائب از فیض ندامت کار من بالا گرفت