حسن خط با حسن خلق و مردمی انباز شد

حرفی از گیرایی مژگان او کردم رقم

بلبل ما گر چنین گرم نواسنجی شود

تا برآمد بر سپهر شاخ، گلچینش ربود

بس که حسرتهای رنگین دل به روی هم نهاد

صائب از خون جگر خوردن نیاسودم دمی