بس که در زلف تو دلهای اسیران آب شد

روی او در دور خط دلخوش کن احباب شد

من چه خاشاکم، که در بحر فلک ماه تمام

بر لطیفان صحبت گوهر گرانی می کند

از بزرگان روی دل با خاکساران خوشنماست

صبح پیری کرد خواب غفلت ما را گران

از توکل هر که پشت خویش بر دیوار داد

در همین جا سر برآورد از گریبان بهشت

شانه از موج طراوت کشتی دریایی است

هیچ کس را دل به من از دوستان صائب نسوخت