خون ما را چرخ عاجزکش به دست زور خورد

بی نیاز از آب خضرم، عمر درویشی دراز!

عیش در زیر فلک با تنگ چشمان مشکل است

آرزو هر ذره جسمم را به صحرایی فکند

برق آتشدست بیجا می دهد تصدیع خود

ناخن مطرب حنایی شد زرنگین نغمه اش

تا به خون خود نغلطی لب ببند از حرف راست

باده انگور و آب خضر از یک چشمه اند

چون عقیم از زادن مردان نباشند امهات؟

توتیا سازد غبار اگره و لاهور را

صائب از کلفت سرای هند بیرون می روم