لذت آوارگی بر من زمین را تنگ کرد

صبح دم را باخت تا آیینه را بی زنگ کرد

هر که چون گل زندگانی صرف آب و رنگ کرد

کوهکن چون صورت شیرین رقم بر سنگ کرد؟

بحر خواهد سیل را با خویشتن یکرنگ کرد

بس که پیکان ستم بر دل نفس را تنگ کرد

چرخ تا پرویز را با کوهکن همسنگ کرد

آن که مژگان ترا چون مهر زرین چنگ کرد

بر رم آهو بیابان را زشوخی تنگ کرد